[may26]

Witajcie Mam 20 lat, w październiku przeprowadziłam się z Bydgoszczy do Warszawy, na studia. Na początku byłam pełna zapału, chciałam zacząć nowe życie, oderwać sie od przeszłości. Mimo dobrego nastawienia dużo rzeczy poszło nie tak. Kierunek okazał się niewypałem, nie poradziłam sobie przez co nie zdałam sesji. Na uczelni nie poznałam nowych znajomych, przez co grono bliski osob w Warszawie jest bardzo małe. Oprócz współlokatorki mam 3 koleżanki ale nie są to żadne zażyłe znajomości, wiecie jak to jest. Kazdy ma swoje zycie. Do tego często myslami wracam do faceta z ktorym rozstałam się w listopadzie. Nie umiem o nim zapomnieć, tęsknie za nim. Tęsknie bardzo za rodzicami i rodzenstwem. Szczegolnie martwie sie o mlodszą siostre, boje sie ze cos jej sie stanie. Czesto tez dopadają mnie mysli, ze rodzice są juz co raz starsi i co raz gorzej z ich zdrowiem. Boje sie, ze kiedys będę zalowac, ze tak malo ich widywalam. Ogolnie mam wrazenie ze samodzielnosc troche mnie przerosła. Nie jestem pewna czy jestem gotowa na takie zycie z dala od domu. Od konca lutego pracuje tutaj w Warszawie, bo nie chciałam zeby rodzice utrzymywali mnie po tym jak przerwałam naukę. Planuje zostać tutaj do wakacji, a pozniej nie wiem co ze sobą zrobić. Rodzice dali mi wolną rękę, chociaż wiem, że woleliby żebym w październiku zaczeła nowe studia w Warszawie. A ja nie wiem czy mam na to siłę. Czuję, ze chciałabym wrocic do domu i iść na studia w Bydgoszczy lub w pobliskim Toruniu. Byc w rodzinnym, bezpiecznym domu, miec na codzien rodzinę i przyjaciol ktorych zostawialam. Boje sie jednak, ze bedzie to ucieczka, pojscie na skróty i że będę w przyszlosci tego zalowac. Nie ukrywajmy, ze w Warszawie jest wiecej mozliwosci. Kompletnie nie wiem czym sie kierowac. Wrocic do domu, gdzie czuje sie o wiele lepiej ale mam mniejsze mozliwosci rozwoju i gorsze perspektywy czy isc n a studia w Warszawie, miec te lepsze perspektywy ale byc w miejscu gdzie psychicznie czuje sie gorzej i nie zyje mi sie tu lekko? Wiadomo, sa lepsze i gorsze momenty ale nie chcialabym przez kolejne trzy lata czuc sie tak jak czuje sie teraz.