[chmura lamp neonowych]

Po pierwsze, to chyba masz zniżkę formy i wydaje mi się, że także samooceny. Może zjadła cię rutyna i potrzebujesz tzw. "nowych doznań?"
Poszukaj studenckich kół zainteresowań w swoim mieście, jakiejś niezależnej rozgłośni radiowej/telewizyjnej, wyjedź na obóz z jakimiś nowymi ludźmi, może spróbuj znaleźć wakacyjną pracę za granicą albo nawet jakiś staż, praktyki w mieście (tam przyjmują młodych ludzi, więc szansa na poznanie rówieśników jest dobra). Plus polecam sport, ale taki w stylu zajęcia grupowe (też można poznać nowe osoby), na przykład taniec (niekoniecznie towarzyski, może być jakiś nowoczesny), karate, joga... Teraz jest lato i jest milion letnich warsztatów w większych miejscowościach (z tego co zrozumiałam, to mieszkasz gdzieś w mieście, w którym jest uczelnia, więc większym pewnie). Zawsze możesz wziąć jakichś znajomych i iść do klubu, a nuż kogoś poznasz?

Jeżeli masz wrażenie, że kiedyś nie skorzystałaś z życia, to zrób to teraz, póki jeszcze nie masz ograniczeń typu dom, praca, dzieci itd. Poimprezuj, zaszalej, spełnij jakieś marzenie - oczywiście staraj się robić to z głową, żeby nie wpaść w kłopoty!

A to, że pierwszego chłopaka miałaś pod koniec liceum, a doświadczenia seksualne w wieku 20 lat, to jak dla mnie nie jest opóźnienie, mam koleżanki 22-letnie, które wciąż są dziewicami.
Jeżeli chodzi o to, że lepiej czujesz się z ludźmi młodszymi o 2-3 lata, to jak dla mnie nic dziwnego. Po pierwsze, jeżeli ty masz 25 lat, a ktoś 23, to niewiele się różnicie pod względem psychiki, bo to wiek, w którym takie rzeczy się wyrównują. Po drugie, nie zastanowiłaś się nad tym, że nie każdy urodził się po to, żeby być jakimś super poważnym? Na przykład ja nie. Mam ponad 20 lat i czasem zachowuję się jak 16stka, wygłupiam się, tryskam energią życiową i nie znoszę spokojnych, sztywnych ludzi, którzy nie potrafią się dobrze bawić (nawet czasem infantylnie). Zastanów się, czy ty też nie masz takiego podejścia?