Napisane przez otoya2
Cześć. Dziewczyny czy Wy również będąc dorosłymi osobami macie jakieś poczucie odpowiedzialności za rodziców? Moja matka od kilku lat choruje na depresję, regularnie przyjmuje leki, ma za sobą próbę samobójczą z której na szczęście ją odratowałam. Od kiedy pamiętam za każdym razem kiedy miałam jakieś inne zdanie, chciałam zrobić coś po swojemu miałam ogromne poczucie winy. Ostatnio padła ze strony moich rodziców propozycja żeby zamieszkać u nich, nie wydawać pieniędzy na wynajem tylko zagospodarować większy pokój w mieszkaniu (oni zaś byliby w mniejszym). Początkowo bardzo się ucieszyłam, chciałam sfinansować remont pokoju, zmienić meble. Mój ojciec na wieść o tym wpadł w szał. Jest cholerykiem, reaguje bardzo wybuchowo, dużo przeklina, krzyczy, narzuca swoje zdanie. Tym razem chodziło mu o to, że nie chciałam w pokoju układać paneli tylko wycyklinować i odnowić ten parkiet, który jest. Coś wtedy we mnie pękło, że przecież ja nie chce tak żyć, pozwalać na siebie krzyczeć, być wyzywaną, nie móc o sobie decydować. Zrezygnowałam z remontu i propozycji mieszkania z nimi. Boli mnie jednak to jak zareagowała moja matka. Ma jakiś żal do mnie, że nie chce z nimi mieszkać, że ja czekam na ich śmierć żeby mieszkać tam sama. Nic takiego z moich ust nie padło. Martwię się o nią, jak ona sobie z moją decyzją poradzi, czy nic złego sobie nie zrobi. Wiem, że płakała z tego powodu, że nie chce z nimi mieszkać. Przez to zaczęłam znowu rozważać przeprowadzkę do nich. Nie umiem zacząć żyć swoim życiem, ciągle oglądam się na nią żeby jej nic nie było, żeby zrobić jak ona woli. Czy Wy też tak macie?
|