[mala_19kw]

Napisane przez nancykenator

Hej,
Nawijko zdrowia dla Kubusia,oby szybko przeszlo

Meneq trzymaj sie jakos

Neti glupia picza z t. :-/


Od wczoraj tz w domu,mam go dosc. Ciagle nafochowany, poddenerwowany. Nie wiem,moze ja po prostu za duzo oczekuje. Niemniej jednak wieczne pretensje o wychowanie Kuby (ze mu tlumacze a wg tz powinnam mu kazac i on to MA zrobic), o syf w mieszkaniu, o to,ze nie chce pomocy jego mamusi mnie dobijaja. Moze ja faktycznie wszystko robie zle...:-(

No coś ty ! Nie daj sobie wmówić że cokolwiek robisz źle Robisz tak jak uważasz,najlepiej jak potrafisz i oczywiste jest że idziesz za głosem serca jeśli chodzi o postępowanie w danym momencie. Nie wierz w to co wkręca Ci tż bo popadniesz w samokrytykę. Uwierz w siebie przede wszystkim

Ja też od kilku miesięcy słyszę że to przez moje wychowanie Oskar robi z nami co chce,nie słucha,łobuzuje za pięciu,ma wszystko co chce od ręki (również okazane uczucia/współczucie których obecnie potrzebuje). Ja zwalam to na taki etap a mój mąż na mnie- powiedziałam już co o tym sądzę i żeby nie negował moich metod bo jeśli mu nie pasuje to możemy się zamienić. Nie zmienię swojego zachowania w stosunku do swojego dziecka choćby skały s*ały. Uważam że robię dobrze bo podążam za potrzebami dziecka a reszta niech mówi co chce,leje na to.

Nawet przykład: Oskar się uderzy i płacze,skarży mi się że go boli ,widzę że potrzebuje współczucia i przytulenia. Ja mu to daje bo wiem że to mu pomoże. Mój mąż natomiast uważa że robię z niego dupe wołową i nie powinnam się nad nim użalać tylko powiedzieć że nic się nie stało i robić swoje. Nie umiem tak przejść obok problemu kiedy dziecko płacze i wiem że moja bliskość mu pomoże. Nie widzę w tym nic złego i nie będę tego zmieniać bo jaśnie pan chciałby go wychować na twardziela. Życie go ustosunkuje,a ja chce dać mu to co najlepsze. Ot tyle.

Tak w ogóle CZEŚĆ WAM