[common]

Niektóre z Was mnie bardzo krytycznie oceniają. Nie wiem na jakiej podstawie stwierdzacie, ze nie chce isc na terapie, ze ona mi nic nie przyniesie, albo ze w ogóle sie nie wybieram. To, ze nie pisze tutaj non stop nie oznacza, ze lubuje sie w swoim męczeństwie, jestem masochistka itp. Jest mi ciężko sie z tego wyrwać, a kto nie byl w takiej relacji moze nie do końca to rozumiec. Wiem, ze dla osób z boku rozwiązanie jest proste, wystawić faceta za drzwi i układać życie na nowo. Słyszę dużo takich rad nie tylko od Was. Dla mnie jednak to nie jest takie proste i nazywajcie sobie to jak chcecie, ale nie sadze żeby większość z Was wiedziała co sie we mnie dzieje i co czuje. Konstruktywne uwagi zawsze rozważam, czytam blogi które mi podrzucacie i nie tylko. Czekam na rozpoczęcie terapii, bo musze sobie zbudować wewnętrzną sile, żeby wziac " to na klatę" w obecnej chwili jestem " rozsypana"



Byc moze jest tak jak pisze mama001, bo mąż ma do mnie zal o to, ze powiedzialam wszystko rodzicom i twierdzi ze ten zal i złość ho caly czas blokują.