[Iza1203]

Napisane przez Micraell

I tak szczerze odradzałabym Ci na razie wyprowadzkę na drugi koniec Polski, bo się zakochałaś. Jeszcze dodatkowo rozstawać się z rodzicami w tak okropnej atmosferze. Rozumiem, że lekko nie jest, ale zamieszkanie z facetem, którego w zasadzie nie znasz, nie wiesz czy się z nim dogadasz jest bardzo ryzykowne. A na dodatek nie bylibyście "u siebie" tylko na głowie jego rodziców, utrzymywani przez nich. To jest bardzo, bardzo ryzyowne. A jak się rozstaniecie po miesiącu to co? Wrócisz do rodziców z podkulonym ogonem?
Zdaj najpierw maturę, wyprowadź się dopiero na studia, po dogadaniu z rodzicami pieniędzy itd. I się z chłopakiem spotykaj w mieście studenckim i tyle.

Byłabym na utrzymaniu przede wszystkim chłopaka, bo on chodzi do pracy jeszcze przez ten rok, nie rodziców tylko jego mamy i babci, bo niestety jego taty juz nie ma. Może to głupie i dziecinne, ale wierzę w to że się nie rozstaniemy tak o po prostu... nie pisałam tu Wszystkiego, ale naprawdę jak na tak młodych ludzi przeszliśmy dużo i to co się działo przez 2 lata bardzo nas umocniło. Nie jestem zachwycona tym, że musiałabym "siedzieć komuś na głowie" ale chłopak i jego rodzina sami mi to zaproponowali bo widzą co się dzieje, widzą jak płacze i w jakim stanie psychicznym jestem. Kiedyś dałabym z tym radę, ale jest coraz ciężej a ja nie chce trafić do zakładu psychiatrycznego w tym wieku... poza tym jak w takiej atmosferze mam się skupić na nauce