[201607040950]

Napisane przez moonlightdancer

Klasyk. Tygodniowe wakacje, jakos tam sie zdołali wymienić numerami i pózniej rozmawiali na necie przy użyciu translatora. Po 2 miesiącach dziewczyna juz załatwiała dokumenty potrzebne do ślubu i wtedy poznałam ta ciekawa historie. Nie wiem jak sie to skończyło, nie czułam potrzeby aby utrzymywać z nią kontakt.

A to zaiste głębokie uczucie musiało ich połączyć.
Nieładnie się tak śmiać z cudzego nieszczęścia, ale jak to przeczytałam, to sobie wyobraziłam, jak to mieszkając razem na zmianę biegają do komputera, żeby napisać co sobie chcą powiedzieć albo siedzą przy stole, każde z rozmówkami podręcznymi i wertują kartki.
Z drugiej strony w takim układzie ciężko się pokłócić o cokolwiek...

Napisane przez Cytrynowe_Marzenie

Dziewczyna wyobraża sobie ze on po ślubie przestanie żyć swoją kultura itp. Ze zmieni się dla niej.
A prawda jest taka ze ta zmiana będzie zdecydowanie mniejsza niż się wydaje.

Ja się boję tych kolegów. Cała reszta ok, ale ja mam właściwie samych kolegów i rezygnacja z kontaktów z nimi równałaby się odcięciu od jakichkolwiek kontaktów z kimkolwiek.
To detal nie jest, a on się nie zmieni. Prędzej tą pustynię śnieg zasypie niż on się zmieni, a ja też mam charakter, że z kijem strach podejść. Zresztą nawet nie chcę, żeby się zmieniał, jakby mi taki nie pasował, to znalazłabym innego, z tym byłby przecież mniejszy kłopot. A z moich, a właściwie naszych ambitnych prób nieangażowania się wyszło zaangażowanie kompletne.
Poza tym cały czas mam wrażenie, że to takie 50:50. Że z tego nie będzie żadnego nieszczęśliwego związku, tylko albo love story, albo się pozabijamy, i bez niczego pośrodku.