[niewinny roz]

Dzień drugi.
Od rana jest źle, bardzo źle. Od przebudzenia jakoś podświadomie zaczynam układać w głowie zdania, które chciałabym mu powiedzieć. Z jednej strony chciałabym wykrzyczeć mu w twarz jak bardzo go nienawidzę za to jak mnie skrzywdził. Z drugiej, prosić żeby wrócił, żeby było jak kiedyś, żeby kochał mnie tak jak kiedyś.

Przyłapałam się na tym, że planuję wysłać mu SMSa z zapytaniem czy jest w 100% pewny swojej decyzji. Boże drogi... Jestem tak naiwna żeby wymyślać takie rzeczy w mojej własnej głowie. Ale na szczęście mam jakiś instynkt samozachowawczy i szybko odrzuciłam tę myśl. W końcu to on przestał mnie kochać i jak to powiedział: "jeżeli mamy być jeszcze razem to będziemy, jak będzie nam siebie brakowało to wrócimy do siebie, może za miesiąc, może za (...)" dalej niestety nie pamiętam jego słów, byłam trochę jakby w amoku. Teraz wkurzają mnie te słowa bo dają mi jakąś nadzieję, że kiedyś znowu będzie tak jak dawniej. A ja nie chcę tej nadziei, wolałabym żeby nigdy tych słów nie powiedział i zostawił mnie od tak. Nie pamiętam co mówił dalej, chyba dlatego że tak bardzo uraziły mnie słowa: "jak będzie nam siebie brakowało" - przecież mi go brakowało już przez kilka ostatnich tygodni! A on potrzebuje zobaczyć, czy będzie mu go mnie brakowało?! To tylko uświadamia mi jak bardzo się różniliśmy emocjonalnie już na końcu tego związku.

To pokazuje, że nie powinniśmy już razem być.

Przepraszam, że zrobiłam sobie z tego wątku jakiś swoisty pamiętnik. Chyba zacznę pisać jakąś książkę, która zacznie się od rozstania, w której opiszę wszystko co czuję. A potem ją wydrukuję i spalę, nikt nie zobaczy tego dzieła.