[E_nigmatic]

Właśnie minęłam na korytarzu brata swojego eks. Poczułam tylko chwilową duszność a zaraz potem pojawiła się myśł: jak dobrze że wyplątałam się z tej chorej rodziny.

Tak sobie myślę co wy przeżywacie dziewczyny, większość z Was mieszkała z Exami a u mnie po 3,5 roku to on nawet swojej szczoteczki do zębów u mnie nie miał. Jedne spodenki jego zostały i gra planszowa. Tyle, podczas tylu lat razem.

To był jednak idiotyczny związek. On nawet nie nocował u mnie bo zawsze było coś innego ważniejsze, a to musiał gdzieś mamę zawieść a to babcia źle sie czuła.
Jak można być tak uzależniony od swojej rodziny .....

Niewinny róż - wszystkie tutaj wylewamy swoje żale i smutki. Po to jest ten wątek.
Podziwiam Ciebie za to że tak to znosisz.
Ja z siebie na samym końcu zrobiłam idiotkę, bo to najpierw ja z nim zerwałam, a jak wkońcu on stwierdził że nie chce być ze mną to prosiłam go o szansę. Koniec końców i tak posłałam go do diabła.
Niestety nie rozstaliśmy się jak cywilizowani ludzie, tylko że ja nawet nie zasłużyłam sobie żeby powiedział mi to w twarz, usłyszałam to przez telefon.

Nieważne już zresztą, nie ma co tego analizować. Dla mnie mój związek był pomyłką, żyłam złudzeniami i wyobrażeniami że mój eks jest innym człowiekiem.
Bardzo się pomyliłam i ta pomyłka bardzxo boli.