[anuteczka]

Napisane przez moniczka_2010

Czesc weszłam na ten watek z ciekawości co to jest DDA i z przykrością stwierdzam ze tez jestem DDA.
Mój ojciec co prawda prawie ze mną nie mieszkał ale regularnie zabierał mnie do siebie. A u niego zawsze odkąd pamiętam było towarzystwo, kumple, wóda. Wiele przez niego przeszłam i przez to ze on pije. Rok temu widziałam go ostatni raz i groził mi bronią, wtedy stwierdziłam ze to po prostu dla mnie za dużo. Jako mała dziewczynka próbowałam wygrać z jego ,,PASJĄ'' ale teraz wiem ze po prostu sie nie da. Mam 21 lat i małżeństwo już za sobą. Mam dwóch wspaniałych synków i cudownego TŻta, tylko szkoda, że przez to co przeszłam nie potrafię zaufać tak do końca... otworzyć sie jeszcze bardziej.
Jak on mi mówi ze spotkał kumpla i wypili po piwie (przecież to naprawdę nie jest koniec świata i mam taka świadomość) nie potrafię przejść na inny temat tylko robie od razu wielka awanturę. Teraz boję się że nie będę potrafiła nigdy zrozumieć, że TŻ to nie jest mój kochany tatuś tylko całkiem inny człowiek i bardzo sie boje ze przez moje takie zachowania facet po prostu mnie zostawi. Kocham go najbardziej na świecie i nie chce robić mu krzywdy a wiem ze takimi zachowaniami właśnie robie.
A najgorsze jest to że i ja mam czasami chęć schlać sie do nieprzytomności i zapomnieć o całym świecie.... ale wiem ze tedy to droga do tego czego tak bardzo sie boje i nienawidzę...

Ehhh, ja czuję się zupełnie tak jak Ty. co prawda nie jestem mężatką ale jestem w poważnym związku. Dokładnie wiem co czujesz. to jest okropne ;|. niby w zwykły dzień jest ok, ale jak nadchodzą jakieś problemy, w którym ważne jest zaufanie, wyskoki z kuplami na piwo, to wszystko sie ujawnia