[Romantyczka223]

Zdecydowałam opisać tutaj mój problem, może ktoś spojrzy na niego świeżym spojrzeniem i mi coś doradzi.
Ponad rok temu zaprzyjaźniłam się z jedną dziewczyną. Na początku było fajnie, miałyśmy nawet sporo wspólnych zainteresowań. Po kilku miesiącach gdy już lepiej się poznałyśmy, pokazała się jej prawdziwa twarz. Zaczęła krytykować wiele rzeczy które zrobiłam, jednocześnie chwaląc się jak to ona potrafi poznać się na każdym np. zrobiłam sama firanki. Byłam z nich zadowolona i pokazałam je tej dziewczynie. Usłyszałam ,,Hmm, no jakby cię tu nie urazić, ale wyszło ci to naprawdę kiepsko. Nie wiem, czym się w ogóle chwalisz''(oczywiście to akurat taki niezbyt istotny przykład, ale chciałam mniej więcej pokazać jak ona się zachowuje). Na początku jej wierzyłam, w końcu myślałam, że jest moją przyjaciółką i może nie widzę czegoś, co robię źle. Zaczęłam wierzyć jej w tą krytykę i zamykać się w sobie i odsuwać od siebie ludzi. Gy powoli zaczęłam przyjmować do siebie smutną prawdę trochę się od niej odsunęłam. Zaczęła wzbudzać we mnie poczucie winy, w czym jest naprawdę dobra. Później po spotkaniach z nią czułam się zmęczona, smutna, zdołowana. Chciałam naprawić nasza relację, wierzyłam, że to tylko przejściowe, ale nic z tego.
Jak myślicie, czy przesadzam tak jak ostatnio powiedziała mi moja koleżanka gdy opowiedziałam jej tą sytuację, czy zdecydowanie powinnam ją wykluczyć ze swojego życia?