[mala_biegaczka]

Napisane przez ukojenie

bardzo przykre
denerwujaca jest taka ignorancja

A propo tego co ostatnio Wam pisalam o mamie ,ze non stop mi cos opowiada o ciezarnych w pracy albo wnukach szefa.... wybuchlam.
Powiedzialam zeby dala sobie spokoj z informowaniem mnie o tym bo po prostu mnie to "boli" i mam nadzieje ,ze dotarlo , ze zrozumiala.

Z ta ignorancja jest nie do konca tak, jak my to widzimy...
Sprobujmy postawic sie na miejscu tych osob, przed naszymi stratami. Jakie wtedy byly nasze reakcje na wiadomosc o poronieniu? Czy chcialysmy o tym z kims dotknietym ta tragedia rozmawiac? Nie sadze, ludzie boja sie rozmawiac i pytac, aby nie ranic osoby w zalobie. Czy nie zyczylysmy innym wszystkiego co najlepsze? Oczywiscie ze tak i jakie byly nasze intencje?

Osoby, ktore nie mialy z tym do czynienia na wlasnej skorze po prostu nie wiedza jak sie zachowac, no bo skad maja wiedziec? Stad trafiaja sie nietrafione pocieszenia itd. Ale ja tam staram sie ponad tym wszystkim, ponad moim bolem jednak widziec intencje tych osob, bo wierze, ze sa dobre.

Tez na poczatku mnie to bolalo - bolalo mnie ze nikt nie pytal, ze przeszli wszyscy nad tym do porzadku dziennego, a ja co wieczor zalewalam sie lzami... Ale kolezanka wlasnie troszke mnie nawrocila. Kazdy z nas jest inny i inaczej reaguje i na tragedie - jedni chca rozmawiac, inni chca sie z tym zamknac w domu np - i kazdy tez inaczej reaguje na wiesc o tragedii drugiego.

Mnie moja terapeutka postawila w pozycji osoby, ktora dowiaduje sie o czyims poronieniu i wstyd mi, bo nie zachowalam sie tak, jak sama bym tego oczekiwala od innych.

Takze moze tez sprobujmy zrozumiec innych. Ewentualnie uprzedzmy i powiedzmy wprost czego oczekujemy.

Nasz bol bedzie z nami zawsze, ale nie posadzajmy innych o to, ze sprawiaja go nam zamierzenie, z premedytacja.
Nie uwierze, zeby nasza najblizsza rodzina zyczyla nam zle... Gdyby nam nic nie zyczyli, tez byloby zle.