[magnolia79]

Skończyłam Sońkę i zapłakałam nad poranną kawą.
Moje nowe odkrycie, moja nowa miłość... dla takich książek warto żyć, warto śnić

Udziergałam krótka opinię, chyba już nic więcej nie mam do dodania. Z mojej strony bardzo polecam. Sońka jest fikcyjna, ale ile takich Soniek żyło i przeżyło podobne życie?

http://lubimyczytac.pl/ksiazka/21814...opinia18861609

Jestem zachwycona, zapłakana i emocjonalnie rozdarta.

Sońka... tyle emocji... tyle smutku! W tej historii jest wszystko: miłość, cierpienie, wojna, samotność, okrucieństwo, nikła nadzieja, szarość życia, przepleciona barwnymi chwilami.
Styl i pióro Karpowicza - zakochałam się. Barwa, forma, plastyczność, teatralność,- tyle esencji w każdym słowie... pięknie, poetycko! Tak naturalnie boleśnie!
Sońka to książka smutna, bardzo smutna, wzruszająca, - wydawałoby się, ze prosta, zwyczajna, krótka... a tej książki już się nie zapomina, Sońki się nie zapomina... ani Jozika Pasterza Myszy, ani Borbusa!
A do tego w swej prostocie i szarości - idealna dobrana okładka.

/Pamiętałam, co się zdarzyło. Pamiętałam też, że to nie mogło się zdarzyć. Bo po co? Dlaczego? Zdarzenia nie powinny zdarzać się bez celu./

Bardzo się wzruszyłam, ze swojej strony polecam gorącą tę pozycję. Musze koniecznie wypożyczyć inne książki Karpowicza...