[z_danowskich]

Wyrażę pogląd tu raczej niepopularny, ale cieszę się, że mnie rodzice "włączyli" do kościoła, bo to jedna z najlepszych rzeczy, jakie mnie w życiu spotkały. Poznanie katolicyzmu, uczestniczenie w jego obrzędach razem z innymi dzieciakami.. Nawet jeśli teraz nie żyję po katolicku, to dlatego, że dokonałam takiego wyboru. Samo życie.

Ale doskonale rozumiem Ciebie.

Nie mogłabym założyć rodziny z kimś, kto ma na fundamentalne sprawy (a religia jest sprawą fundamentalną w życiu człowieka) poglądy odmienne od moich. Szczerze, to nie wiem, jak wychować dziecko przez dwoje ludzi, którzy mają rożne podejście do religii. Takie rzeczy uzgadnia się przed założeniem rodziny.

Z drugiej strony, rozumiem też Twojego partnera, bo jeżeli ktoś zbliżył się do kościoła, to zrozumiała jest jego chęć, by włączyć do tego swoje dziecko. Jeżeli ktoś wierzy, że chrzest zanurza nas w Chrystusie, to jak tu nie chcieć "zanurzyć" swojego dziecka?

Macie chyba do wyboru niewiele rozsądnych ścieżek, przy czym każde z Was musiałoby być gotowe do pewnych kompromisów:

1) Twój TŻ wychowuje dziecko w wierze katolickiej, a ono, jak skończy te 15/16 lat, decyduje, czy chce być bierzmowane i co dalej z kościołem robić.

2) Twój TŻ SAM zbliża się do kościoła. Daje sobie czas, żeby w tym okrzepnąć, przemyśleć swój stosunek i to, czy i jak będzie wiarę praktykował. Wy w tym czasie WSPÓLNIE wykonujecie spory wysiłek i AUTENTYCZNIE zapoznajecie dziecko z religiami, wyznaniami. Ty wspierasz TŻ'a w praktykowaniu, świętowaniu ( o ile po latach nadal będzie religijny). Dziecko tym żyje na co dzień. Uczy się, że religie są różne. A to pójdziecie na żydowskie święto namiotów, a to na katolicką pasterkę, a tu może na prawosławne Wozniesienije Hospodnie. Dziecko odkrywa Boga, albo i nie odkrywa (bo ma religijną sieczkę w głowie).


Życzę powodzenia w rozwiązaniu problemu i po trosze łączę się w bólu. Mnie szlag by chyba trafił, gdyby po urodzeniu dziecka mój partner, wbrew wcześniejszym ustaleniom, zacząłby być przeciwny chrztowi.