[aniolka]

potraktuje ten wątek chyba bardziej jako pamiętnik...wybaczcie,( o ile w ogole ktoś tu zajrzy) że za chwilę pojawią sie tu zdania nielogiczne,niespójne..be zsensowne. Tak chyba chcę się nad sobą poużalać...ambitnie. Na nic więcej mnie chyba nie stać.
Włączona Opera...nasza-klasa,RmF LOVE...Towarzyszy mi paradoks mojej skomplikowanej osobowości,której sama nie rozumiem. Chcę kochać wiecie?Mam serce pełne ciepła,nie schodzący z twarzy szeroki uśmiech i pełno optymizmu,którym potrafię nakarmić wszystkich zdołowanych,ale zamiast TŻ koło mnie znajduje się stos niepotrzebnych papierów i milczący telefon. Chcę kochać...ale ja chyba tego nie umiem. Jestem krótkodystansowcem.Jestem beznadziejna? Nie wiem czy chcę znać odpowiedz,może już ją znam.Brędzę.Znowu.
Poznałam chłopaka,byłam z nim 1,5 miesiąca. Po miesiącu zaczęłam mieć wątpliwości i zaczęłam męczyć się tym wszystkim. Z drugiej strony nie mogłam znaleźć racjonalnego powodu,który by mi w nim przeszkadzał. Zerwałam. Postanowiłam napisac do chłopaka,który podobał mi się od kilku lat...uświadomiłam sobie,że nie mam z nim o czym pogadać. Rozmowa która miała mnie do niego zbliżyc okazała się terapią,która raz na zawsze mnie z niego wyleczyła. Studiuję w Krakowie,duze miasto..pełno mozliwosci,pełno osob. A mimo to ja zaczynam wątpić w to,że tam kogoś poznam.Bo jak?Bo kiedy?Bo gdzie? Poznałam ostatnio chłopaka w klubie,co ja mówie...poznałam?Za duze słowo. Napisalam do Niego na klasie. Odpisał...ja odpisałam,on już nie.Odświeżam strone patrzę w lewy róg...znowu nic.Znowu poczułam się okropnie. Znowu nie wyszło...
Nie umiem kochać,a Ty których mogłabym pokochać,nie chcą kochać mnie...
W tle RMF LOVE,telefon milczy...

PS.Przepraszam,że wizaż został powiernikiem moich poplątanych myśli.