[kariera85]

Kochany Rudolphie,
piszę do Ciebie ten list, ponieważ nigdy nie wierzyłam w świętego Mikołaja. Ta tradycja nigdy nie była w moim rodzinnym domu kultywowana..

a teraz na ciut bardziej poważnie..::
naprawde nigdy u nas nie było tej ściemy z Mikołajem, jakkolwiek wbrew logice żywię bardzo cieple uczucia do brodacza w zabawnym ubranku, który roznosić ma dzieciom na całym świecie prezenty. Jakoś tak o mnie zwykle zapominał i pamiętam nieciekawy stres, czy cokolwiek znajdę w tym roku pod choinką. Pamiętam wypytywania koleżanek po przerwie świątecznej, a dzieci potrafia być okrutne. Idylliczny obrazek niebotycznego altruizmu i miłości kołacze w mej głowie natrętnie, choć sama nie będę swoim dzieciom sprzedawać tekstu z Mikołajem.. Dobry masz być i Ty i ja, żadna wymyslona postać nie skombinuje za Ciebie "prezentu" dla mamy. To Ty masz być miły, uczynny, bądź dobry dla ludzi a oni odpłacą Ci tym samym (nie wiem, czy nie jeszcze gorsza bajka..:|)Ale czy w ogole te prezenty są ważne? Nie wychowałam się w splendorach, aczkolwiek dzieciństwo wspominam bardzo ciepło- dziecko mądralińskie, które samo sobie a i starszym dzieciom organizowało czas, zawsze najlepiej bawiąc się tylko w swoim własnym towarzystwie. Trzeba wziąć sprawy w swoje ręce, tak jak ty to zrobiłaś, drogi Rudolphie
Za to uwielbiam ten przedswiateczny jarmark, te żaróweczki, mikołaje, elfiki, pełno tego światecznego stuffu na ulicach. Chce mi sie wtedy wyć do księżyca, bo widze ze ludzie chodza tak jakos inaczej, ze patrza tak jakos cieplej, ze przepuszczą w drzwiach, że nie zwymyślają. Lubie ten nastrój, gdy lataja żeby kupować prezenty, bo może to lepiej, żeby choć dla ściemy, żeby choć raz w roku, byli dla siebie MILI ?
Skąd ten dzisiejszy patos to nie wiem, drogi Rudolphie, jednak gotuje mi sie na dole rosół a i temat postu podniosły..