[rembertowa]

Napisane przez madana

A użytkowe traktowanie, bo ma być to przyszłe dziecko rozwiązaniem problemów, w których żyje. A to tak nie działa.

i to problemów w relacji z ojcem, a nie relacji z partnerem. Dziecko i ślub mają być dla umierającego ojca. Ojca, który też miał dzieci z innego związku.

Zaczęłabym od tego. A później, od rozwiązania problemów z samą sobą - bo przecież cały foch o to, że on nie chce z nią dziecka, jest z urojenia. On zachował się dokładnie tak, jak powinien - zostawił jej decyzję. Nie nalegał na dziecko, nie nalegał na aborcję. Zostawił jej decyzję. I ona była szczęśliwa z decyzją o usunięciu, dopóki nie dopadła ją świadomość, że nie uszczęśliwi ojca dziecięciem i ślubem. Dziecko w tym momencie zrujnowałoby jej plany życiowe - o czym doskonale wie jej partner, dlatego proponuje jej odłożenie decyzji o ciąży. Ona też o tym wie, ale musi znaleźć alibi dla podjęcia decyzji, która będzie pasować do jej planu na życie, ale nie uszczęśliwi ojca. Nie potrafi - tak jak z poprzednią ciążą - wziąć odpowiedzialności za swoje życie i za swoje decyzje, które powinna podejmować biorąc przede wszystkim pod uwagę siebie. Brać ślub, bo ojciec powiedział, że chciałby zatańczyć na jej weselu? Rozwalić sobie karierę, bo inaczej ojciec nie weźmie wnuka na ręce? Bez jaj.

Zamiast ułożyć sobie relację z ojcem - a jest ku temu dobra okazja - Autorka zaczyna rozwalać sobie związek. Może i ten związek nie jest szczególnie dobry - aczkolwiek nic, co Autorka napisała, o tym nie świadczy - pewnie zresztą jest on na obraz i podobieństwo wzoru wyniesionego z domu. Zrywając nie przepracuje tego wzoru; znajdując sobie chłopca bez dziecka z poprzedniego związku, nie zapełni luki, która najwyraźniej gdzieś się czai w jej relacji z rodzicami.