[wyjatkowozimnymaj]

Cześć!
Wiadomo, ludzie się zmieniają, dojrzewają z wiekiem. Niestety ja źle się czuję sama ze sobą.
Kiedyś byłam osobą otwartą, trochę niesmiałą,, ale bardzo lubianą przez innych. Zawsze miałam takie artystyczne zapędy i kratywność, co w sobie lubiłam. Przyciągalam ludzi. Niestety teraz jestem zupełnie inna! Mam 22 lata i czuję się źle w swojej skórze... W towarzystwie nie mówię, co myślę, nie przedstawiam swoich poglądów - raczej przytakuję innym. Ciągle zastanawiam się co pomyślą o mnie inni i czy komuś nie zrobilam przykrości :/. Wydaje mi się, ze to co mam do powiedzenia jest głupei i nieciekawe. Zachowuję się sztucznie. To straszne, przez to nie lubię poznawać nowych ludzi, bo męczą mnie już te moje myśli. Zamiast żartować, śmiać się, wycofuję się i jestem z tyłu. Wiadomo - na poczatku każdy się trochę krępuje, bo nie zna drugiej osoby, ale ja nie potrafię otworzyć się przed ludźmi, których dobrze znam. Dopasowuję się do nich i czuję, że robię coś wbrew sobie, ale nie umiem pokazać swojej prawdziwej twarzy. Nie jestem już taka wesoła, jestem aż za spokojna i bojaźliwa. nie mam zbyt dużo znajomych, nie umiem zachowywać się naturalnie, być sobą i mam problem z asertywnością. Ale to nie tak, że jestem fałszywa, podlizuję się i zmieniam ciągle zdanie - mam swoje granice. Wydaje mi się, że inni zasługują na więcej niż ja. Nie spełniam swoich marzeń, bo wydaje mi się, że nie jestem wystarczająco dobra. Choć wewnętrznie czuję, że nadal mam w sobie tą ciekawą, kreawtywną osobowość, która jest bardzo wesoła i żywiołowa. Tylko jak przerwać tę blokadę i zachowywać się naturalnie, jak przestac się przejmować opinią innych? Przestać być apatyczna i wycofana wśród innych? Niestety po części rodzice trochę mnie stłamsili - bardzo surowo mnie wychowywali, w stylu "zachowuj się tak, żeby dopasować się do innych" "bądź grzeczna i się nie wychylaj" "bierz przykłąd z innych".Może któraś z Was była w podobnej sytuacji? Bardzo chciałabym, pokazać swoją prawdziwą twarz, ale nie umiem.