[life01]

Tak sie składa, ze on ma zapewniona prace, bo jego ojciec ma firmę, wiec co do tego, to raczej z praca zostanie tak, jak jest i to mnie tez martwi.
W dodatku, jest wierzący, tzn zielonoświątkowy i zdrady nie wchodzą w grę.
Chciałam w tym roku, po rozmowie z przyjaciółka, wybrac zaocznie biotechnologie(taka jedyna moja nadzieja na cos dobrego), ale co sie okazało, na każdej uczelni w Polsce, nie utworzą kierunku, z racji tego, ze nie ma wystarczającej liczby chętnych.
No i zostałam na lodzie- biotechnologia nie, teraz zrezygnowałam z moim studiow, przez ktore sie stresowałam (nie żałuje). Chciałam isc na dzienną biotechnologie odległa ode mnie o 60 km, dojezdzalabym, ale nie dostałam sie, bo nie mam zdanej chemii.
Totalnie sie tym wszystkim podlamalam, bo jeszcze ostatnia deska ratunku była wlasnie biotechnologia zaoczna, ktora takze nie wypaliła. Ogółem rzecz biorac, 3 lata w plecy bede miała, wliczając nadchodzący rok, w którym prawdopodobnie wpadnę w depresje, bo juz sie podlamalam. Oczywiscie znalazłabym jakas prace, ale u mnie w małej mieścinie, na nic ciekawego bym nie liczyła. Najbardziej boli mnie to, ze to az 3 lata w plecy, moj rocznik bedzie juz kończył studia za rok, a ja bede dopiero zaczynać, no jakas tragedia [emoji32] kompletnie nie wiem co robic