[wyjatkowozimnymaj]

Mam 22 lata. Moja matka Jest osoba bardzo niedojrzala emocjonalnie. Dużo by o jej toksycznych zachowaniach mówić, ale najbardziej doluje mnie to wieczne wzbudzanie wyrzutów sumienia.. Ona jest jak dziecko które ciągle chce atencji, uznania itp. Zaczęło się jak poszłam na studia do innego miasta. Mówiła że to fajnie, że się cieszy ale chyba sobie z tym nie radzi, że została sama w domu. Bez przerwy słyszę na każdym kroku, że ja wyrodna córka, że zła itp. Przyznam się że owszem, mniej się nią interesuje ale sama odepchnela mnie przez swoje zachowania. Co nie znaczy że jestem jakaś wyrodna.. Jestem osobą konkretną i uważam że dorośli ludzie powinni otwarcie mówić o swoich potrzebach. Ale moja matka ciągle każe mi się domyślać. Powinnam czytać w jej myślach!jestem non stop zatruwana poczuciem winy, słyszę że jestem egoistka, nie kocham je, a ona ppswiecila mi życie. Bo co? Bo nie zadzwoniłam (nie mam czasu żeby codziennie dzwonić i nie widzę takiej potrzeby), bo nie domyśliłem się tego czy tamtego. Są to zazwyczaj błahe rzeczy, wystarczyłoby żeby mi powiedziała że chce pomocy, czy zakomunikowala że ma problem. No ale przecież powinnam się domyślić. Rzucę studia i będę ciągle myślała o mamie czego potrzebuje i jak się czuje :/. W domu nie czuje się komfortowo, bo ciągle myślę o niej i czy wszystko dobrze zrobiłam i czy znowu nie będzie zła i obrazona. Chciałaby żebym robiła wszystko jak ona chce, mojego charakteru też nie akceptuje. Ostatnio puściły mi nerwy i wyzywalam ja i to dość wukgarnie, ona się teraz nie odzywa. Jestem wściekła ale dręczą mnie wyrzuty sumienia , nie mogę skupić się na studiach i swoim życiu mam już jej po dziurki w nosie. Z nią nie da się normalnie pogadać albo się focha albo robi z siebie cierpietbice. W ogóle nie umie słuchać i wyciągać wniosków, to ona jest najwspanialsza a ja zła.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz