[Agatin-K]

Powodem do napisania tego tematu są moje wyrzuty sumienia jest właśnie godzina 9.57, ja dziś jednak mam na 8.00... od ponad dwóch lat jestem uzależniona od wagarów, nie ma miesiąca, w którym nie byłoby przynajmniej kilkunastu godzin nieusprawiedliwonych (nie mówiąc już o usprawiedliwionych, często przeze mnie lub koleżankę...), a w tym roku szkolnym miałam tylko jeden naprawdę czysty tydzień (bez ani jednej godziny nieobecnej), mam najniższą frekwencję w klasie, w trzeciej klasie gimnazjum miałam przez to duże problemy z nauką i ledwo co zdałam. Teraz jestem w pierwszej liceum, no i co tu dużo mówić - w mojej szkole bardzo łatwo wylecieć za wagary, nauczyciele, wychowawczyni, pedagog, psycholog - ciągle przypominają mi o tym, sama też doskonale zdaję sobie z tego sprawę, ale kiedy rano wstaję i mam iść do szkoły... po prostu wyłączam budzik i idę dalej spać. Zwykle zostaję w domu, ale jestem w stanie znieść marznięcie albo moknięcie na dworze przez kilka godzin, żeby tylko nie siedzieć w szkole. Z niecierpliwością oczekuję jakiegokolwiek wolnego (tak jak teraz wielkanocy), wystarczą 3 dni bez szkoły a staję się innym człowiekiem, mniej rozdrażniona, senna, rozkojarzona, agresywna, nie mam takich kłopotów z zasypianiem... pewna nauczycielka złośliwie skomentowała moje unikanie zajęć jako "fobię szkolną" można to tak nazwać. Ale niestety szkołę skończyć trzeba, a boję się, że wyrzucą mnie prędzej niż przyjęli, niby z jednej strony zdaję sobie z tego sprawę, a z drugiej... nie potrafię, po prostu nie umiem powstrzymać się od ucieczek, nie umiem rano tak najnormalniej w świecie wstać, zjeść śniadanie, ubrać się i pójść do szkoły, siedzieć do 15.00 w szkole i jak każdy uczeń po powrocie odrobić lekcje i się uczyć. Nie wiem, co ze sobą zrobić, mama już nie ma na mnie siły, nie może mnie kontrolować kiedy jest w pracy, a często okłamuję ją, że byłam w szkole, chociaż przesiedziałam cały dzień w domu.

Echhh... nienawidzę siebie za to