|
Dot.: Jestem makrofilem
Nikt przecież nie pisze nigdzie, że nic nie robię (przynajmniej od jakiegoś czasu). Szukam od czasu do czasu kogoś na portalach randkowych, zdarzy mi się czasem do kogoś napisać ale dziewczęta z reguły nie odpisują. Nie dziwię się, skoro tyle się mówi o tzw. fejkowych kontach. Zresztą, uwierzcie, po długim czasie poszukiwań, gdy się widzi w ok. 80% ogłoszeń w rubryczkach "wymagania wobec partnera", że koniecznie musi być wyższy/znacznie wyższy - to też zniechęca (ale mimo to działam dalej).
Najzabawniejsze jest to, że takim dziwnym zrządzeniem losu chyba funkcjonuję w kompletnie innym świecie, gdzie "gigantek" nie ma. Sądząc po waszych wypowiedziach wysokie panny zdarzają się od czasu do czasu a mimo to, mając 24 lata, w całym życiu na żywo na ulicy widziałem taką powyżej 185 cm, słownie trzy razy. W liceum czy na studiach, dziesiątki dziewczyn ale jak któraś miała nawet te 180 cm to już było to coś niezwykłego. Myśl, że porywam się na coś/kogoś kosmicznie rzadkiego jest tą myślą, której nigdy nie potrafiłem odgonić.
Na tym forum dostałem względnie dużo akceptacji, otuchy, porad za co jestem oczywiście wdzięczny. Nie dziwcie się jednak komuś kto całe życie słyszał od swojego otoczenia "dogryzki" na temat moich dziwnych upodobań. To co z całą zapalczywością wpoiło mi społeczeństwo, koledzy czy matka, to to, że kobieta zawsze będzie kobietą, chce się czuć mała i niewinna, bezpieczna przy partnerze. Stąd też pomysł wizyty u psychologa aby móc zrozumieć, że można inaczej. Bo teraz nie do końca chyba rozumiem, jakkolwiek ciało i dusza by chciały. Myślę, że pomoże mi też nabrać w tym wszystkim pewności siebie, więcej cierpliwości oraz jasnego spojrzenia na sprawę.
|