Cześć dziewczyny.
Pisze dopiero teraz bo dopiero zaczynam dochodzić do siebie po poniedziałkowej wizycie.
Jest źle... bardzo źle. Od poniedziałku płacze dniami i nocami, choc wiem ze to nie sluzy ani mnie ani dziecku.
O ile ż szyjka w porządku, dzięki pessarowi się wydluzyla, to okazało się że mam łożysko przodujace- chyba najgorsze co może się przytrafić w ciąży
i plamienie w piątek to był zaczatek kłopotów z nim a nie skracanie szyjki. Zalecenie mam takie że każde nawet minimalne plamienie od razu mam jechać do szpitala. Jeśli skończy się "tylko" na plamieniu to będę leżeć w szpitalu pod obserwacją do końca ciąży, a jeśli nie daj Boże krwawienie lub krwotok to natychmiast cesarka. Dlatego jeśli cokolwiek się pojawi, a skoro już się raz pojawiło to na pewno pojawi się znowu, od razu szpital. Strasznie się boję. Boję się podnieść z łóżka a każda wizyta w wc to koszmar. Leżę plackiem całymi dniami. Córkę mąż wozi do mamy na całe dnie, widuje ją godzinę wieczorem i tyle, strasznie za nią tęsknię więc nie wyobrażam sobie leżeć w szpitalu i nie widzieć jej przez 8-10 tygodni. No ale jak trzeba będzie to trudno. Jeśli dotrwam do 36-37 tygodnia bez krwotoku to będę mieć na 100% cc i to mnie martwi jeszcze bardziej, ale inaczej dzidziuś może nie przeżyć. Mały zresztą jest i tak nadal ułożony posladkowo.
Niestety to nie koniec złych wieści - synek ma powiększoną miedniczke nerkową - jeśli 2 miesiące po porodzie się to nie unormuje to może mu grozic operacja.
Jestem w totalnej rozsypce.
No i zawiodłam się na moim lekarzu na maksa, będę chodzic do niego tylko po skierowania na badania, żeby robic na nfz, a tak na konsultacje będę chodzic prywatnie do tego u którego byłam w pn- chodziłam do niego na poprzednie usg genetyczne.