[sylwónia]

Po części (duzej części ) tak. Zupełnie od niedawna. Spełnienie numeru 1 na liście marzeń ( jeny jak to pretensjonalnie brzmi ) dało mi takiego energetycznego kopniaka, że zaczęło mi się wydawać że wiele moge osiągnąć , jeśli będę pracować wytrwale. Zaczęłam sie rozglądać wokół, tak jakbym zobaczyła wszystko na nowo, bo dotąd miałam klapki na oczach i skupiałam się tylko na jednym. Kiedy już sie udało całą tę energię mogłam przenieść na coś innego. Że nie ma jednej słusznej drogi, takiej którą trzeba podążać, bo wszystkie inne są błędne, wiedziałam od dawna. Ale wciąż warto to sobie na nowo uświadamiać, tak na codzień, na własny użytek.
Byl taki okres w moim życiu, kiedy czułam sie podobnie do Ciebie. Po prostu byłam, nic mnie nie wiązało z tym miejscem, w którym sie znajdowałam, mogłam wyjechać bez żadnych sentymentów, a nie wiedziałam co z tą wolnością zrobić. 'Wracać już nie ma gdzie, ale ciągle jest dokąd pójść " Kiedy wyjechałam , to też sie od razu wszystko nagle nie wywróciło do góry nogami, świat sie zmieniał powoli, razem ze mną, razem z jakąś przeczytaną książką, z nowym doswiadczeniem, niekoniecznie miłym, z kimś przypadkowo spotkanym, kto inspirował swoimi słowami i tym jak żył. To przychodziło powolutku, nie bylo żadnego dnia, od którego liczę "Nową mnie", a jednak teraz w końcu mogę powiedzieć, ze jest lepiej niż było. Dużo lepiej.

Jedyną barierą jaka teraz mnie ogranicza jest Czas. Tyle chciałabym robić, tyle poznać , przeczytać, z tyloma ludźmi spędzać czas, a zegarek tyka nieubłaganie. I Ciebie ogranicza też to samo. NIE jest za późno. Za późno jest tylko po śmierci