[caelum]

Ona jest chora - nieuleczalnie i śmiertelnie. To nie oznacza, że leży w łóżku, w szpitalu lub jeździ na wózku. Na pewno choroba w jakimś stopniu ją ogranicza ale na razie nie rozwinęła sie do tego stopnia by nie mogła normalnie żyć. Na pierwszy rzut oka nic nie wskazuje na to, że jest chora. Jednak oczywiście przyjdzie ten dzień kiedy choroba się rozwinie i mimo przyjmowanych leków i stosowanych terapii ona umrze. Nie wiadomo kiedy to nastąpi - za miesiąc, rok czy lata. Nikt też nie może powiedzieć w jaki sposób rozwinie się choroba, kiedy i jakie wystąpią objawy. Jedyne co jest pewne to to, że nie jest to choroba zakaźna ale w dużym stopniu uwarunkowana genetycznie. Tak więc dziecko które mogłaby urodzić najprawdopodobniej odziedziczy nie tylko jej cechy ale również ta chorobę.

Ona i TŻ się kochają. Ona ma jakieś 20 parę lat i stara się normalnie żyć. Sprawę choroby ukrywa przed TŻ i przed większością swoich przyjaciół. Nie chce być traktowana inaczej, nie chce litości i nie chce mieć plakietki "ona jest chora". Żyje jak każda 20 paro latka - studiuje, pracuje, spotyka sie ze znajomymi, robi rzeczy głupie i nierozsądne, zakochuje się i ma wielu przyjaciół. Być może TŻ jest miłością jej życia. Ona wie tylko, że jest jej z nim dobrze i że go kocha. Nie planuje jeszcze wielkiej przyszłości - dzieci, domu i nieskończonej miłości. Nie żyje jednak z dnia na dzień ma jakieś cele i pewne rzeczy planuje.

Jakie jest Wasze zdanie? Mówić o chorobie czy nie? A jeśli tak to komu i kiedy? Czy ukrywać to przed całym światem w obawie przed litością czy może pewne sytuacje wymagają prawdy ze względu na zaufanie czy szczerość? Czy Wy chciałybyście znać prawdę o osobie ukochanej? Czy to zmieniło by Wasz stosunek do tej osoby?