[fascynacja25]

Napisane przez joannap18

Witaj! Ja od początku miałam coś takiego, że gdy zostawałam sama w domu z moim malutkim dzieckiem, miałam strasznego pietra... Bałam się od momentu, kiedy pewnej nocy, jeszcze w szpitalu, maluda dostała kolki, a "głupia położna" nie wiedząc, co to jest , podała mu sztuczne mleko, po czym zwymiotował...i od tej pory cały czas, kiedy jestem z nim sama, mam poczucie niepewności... a jak sobie z tym radzę? Dzięki mojej mamie, która była zawsze blisko mnie, wystaczyło, ze była, rozmawiała, ponadto przyjemność sprawiał mi zwykły wyjazd po zakupy - choćby pieluchy....

A co do tego, że rodzina męża się Ciebie czepia, bo chcesz żyć po swojemu, to sorry, ale są śmieszni!!! NIe pozwój im, aby decydowali o Twoim życiu!! Żyj po swojemu, Ty jesteś mamą i na pewno nie zrobisz dziecku krzywdy....
Trzymaj się!

Jeśli chodzi o niepewnośc o której piszesz to też to przerabiałam z synkiem teraz przy drugim dziecku już nie miewam takich lęków.. Pozatym mała ładnie zjada pierś poczym spi jak zabita 3-4 godziny i tak w kółko

Męczy mnie jednak bycie samej w domu, i to nie fizycznie bo ze wszystkimi obowiązkami daję sobie radę, nawet czasami jak w nocy mała troszkę marudzi i nie dosypiam to też nie jest to problemem dla mnie.. Najgorsza jest psychika, bycie samej mnie strasznie dołuje chwilami, wiem że jeszcze kilka tygodni i wszystko jakoś się potoczy, mała podrośnie, więc nie będzie problemów, a też chcę jak najlepiej dla niej , by mogła spokojnie się rozwijać a czasami taka przygnębiona mama ma niekorzystny wpływ i na dziecko
Każdego dnia jak moj TŻ jedzie do firmy walczę mocno by nie poddać się znowu fali przygnębienia, staram się mieć cały czas jakieś zajęcie, ale ileż można mieć pracy jak mała spi, starszy synek słucha się mamy ?? Ehhh dziwna jest ta nasza kobieca psychika

Pozdrawiam