[Nymerth]

Hmm. Ja musiałam przejść trochę w życiu, żeby zacząć doceniać, co mam. Duży wpływ miało na to moje zdrowie, nigdy nie miałam pewności ile jeszcze będę mogła przeżyć. Dlatego każda bardzo zła sytuacja w pewnym momencie zaczęła się kończyć uśmiechem, nawet przez łzy. Zwyczajnie pogodziłam się z życiem i z tym, że czasu się nie cofnie. Przestałam więc tracić swój cenny czas na rozpamiętywanie i smutek, każda sekunda się liczy przecież. Potem przyszło docenianie małych rzeczy, a właściwie świadomość, że do życia potrzebny jest dach nad głową, jedzenie, zdrowie i bliskie osoby, a ja prawie wszystko z tego mam, reszta to małe, codzienne przyjemności.
Nie zamartwiam się też aż tak przyszłością, w końcu wszyscy umrzemy tak czy tak. Pieniądze, praca, piękny dom i wiele innych nie będą miały żadnego znaczenia. A tylko do nas należy wybór, czy na końcu będziemy mogli powiedzieć, że mieliśmy szczęśliwe życie, czy patrząc z perspektywy czasu zobaczymy siebie ciągle w stresie. Ja wybrałam pierwszą opcję i do wielu spraw zaczęłam podchodzić z o wiele większym luzem.
Czyli uśmiecham się, żartuję, zagaduję obcych, pomagam innym i otaczam się życzliwymi ludźmi po prostu (wszystkich nieżyczliwych wyrzuciłam z życia).
I chociaż ze zdrowiem od niedawna w porządku, to swojego podejścia do życia nie zamierzam zmieniać, bo całkiem mi przyjemnie z tym, jak szczęśliwa jestem od paru lat