[bonasera]

Ooo, ja też uwielbiam takie historie!
Poznałam kiedyś faceta, wymieniliśmy kilka zdań podczas podróży autobusem i kiedy już z tego autobusu wysiadłam, nie mogłam wyrzucić go z głowy, nie znałam jego imienia nawet, jedyny punkt zaczepienia jaki miałam, to miejsce jego pracy. Stwierdziłam, że na rzęsach stanę, a go znajdę. Już nie będę się rozpisywać, jak go szukałam, bo zakrawa to naprawdę o desperację ale uczepiłam się tego jednego faktu, że wiem, gdzie pracuje. Moje poszukiwania trwały jakieś trzy miesiące, a teraz w sierpniu stukną dwa lata, od kiedy jesteśmy razem .

Podobnie, jak większość tu, powiem Ci, że szczęściu trzeba dopomóc. Dobrze tu dziewczyny radziły, żeby podpytać szefa o namiary na zespół czy cuś. Lepiej próbować i nawet się rozczarować, niż pluć sobie w brodę, że nic się nie zrobiło.