[Knyskl]

Jesteśmy z mężem na stałej emigracji w UK, nie chcemy wracać do Polski chyba, że nas siłą wywalą a nawet wtedy pewnie po prostu gdzieś indziej się przesiedlimy. Mój 9 letni syn nie umie polskiego. W sensie - mniej więcej rozumie co się do niego mówi ale trudno mu coś samemu wyprodukować, ma problemy z wymową a ortografia i gramatyka po prostu leży i kwiczy. Przed tym jak poszedł do szkoły to szło mu o wiele lepiej z polskim ale potem z racji tego że w szkole mu się mieszał polski i angielski i z tego powodu dzieciaki mu dokuczały to przestaliśmy z mężem go tak mocno uczyć, woleliśmy, żeby najpierw opanował dobrze jeden język. Przebywał cały czas w środowisku gdzie tylko używało się angielskiego i zaczął zapominać polskiego. W końcu pewnego dnia zaczął nam odpowiadać po angielsku (tj. starał się po polsku ale brakowało mu słów więc mówił po angielsku). Szczerze mówiąc trochę to zlekceważyliśmy, oboje z mężem pracujemy na pełen etat więc nie mamy zbyt dużo wolnego czasu i w sumie nam to nie przeszkadza, bo mówimy biegle po angielsku a jak mówiłam nie zamierzamy wracać do Polski. Do tego syn jakoś niezbyt interesuje się językiem polskim, mówiliśmy, że możemy załatwić mu jakieś korepetycje w weekendy albo coś ale wiadomo, że mu się nie chce bo to dodatkowa nauka.

Problem jest jednak z rodziną, zwłaszcza dziadkami. Na początku im to nie przeszkadzało, bo pewnie myśleli, że z czasem jakoś młodemu "wejdzie" polski no ale nie wszedł. I jak przyjeżdżamy odwiedzać rodzinę w Polsce w wakacje to wielkie oburzenie, że nie można się dogadać z własnym wnukiem, że nie mamy honoru że go nie nauczyliśmy polskiego. Tak jak mówiłam - młody coś tam rozumie po polsku i widać, że jest mu przykro że tak na niego rodzina reaguje. A nas z żoną też wkurza takie myślenie "co ciotka Halinka pomyśli jak się dowie że on nie mówi po polsku!!!" i codziennie wypominanie nam tego.