[gebelsowa]

Jestem po zabiegu. Właśnie dochodzę do siebie po uśpieniu. Jak przyszłam do szpitala w czwartek, po badaniu lekarz stwierdził, że nie zrobi mi od razu zabiegu, bo mam zamkniętą szyjkę i nie chciał na siłę jej rozszerzać. Dostałam tabletki wywołujące skurcze i zostałam na noc. Było ciężko, nie spałam, miałam bóle skurczowe i silne krwawienie. Dzisiaj dopiero podjął się łyżeczkowania. Bałam się przed bardzo, był ze mną mąż. Jedyne co pamiętam go dwie pielęgniarki pochylone nade mną i anestezjologa. Potem tylko słowa jednej z nich, że podaje mi tlen i "powoli zasypiamy". Nagle otworzyłam oczy i zdziwiona zapytałam czemu jeszcze nie śpię, a ona uśmiechnięta, że już po wszystkim. Myślałam, że żartują, bo wg. mnie minęło 30 sekund. Zawiozła mnie na salę do męża, który powiedział, że minęło jakieś 15 min. Nie wierzyłam. Nie trzeba było się bać. Leżę na obserwacji jeszcze z czterema dziewczynami w trakcie poronienia i powiem Wam, że nie ma na to żadnej reguły. Jedna jest w czwartym tygodniu, druga w 13, a trzecia w 7. Kazda inna i każdej ciąża była inna. Lekarz nam tłumaczył na pocieszenie, że poronienie to naturalna zdolność organizmu do eliminacji tego, co jest dla nas złe i chore. I ta zdolność jest oznaką prawidłowo funkcjonującego organizmu. To jest tak, że jak organizm nie walczy z infekcją w organizmie to ma zaburzenia układu immunologicznego, a naturalne poronienie jest oznaką prawidłowego funkcjonowania układu rozrodczego. Jakieś tam badania wykazały także, ze pierwsza ciąża często jest traktowana przez organizm jako swoisty wirus. Dlatego głowa do góry i myślcie optymistycznie, bo to jest najwazniejsze.