[insomnieux]

...czy choć na chwilę byłam nim, jak spiewała Edyta Bartosiewicz.

zbliża się dzien dziecka, wiekszosc z nas to już starsze babeczki, z bagażem doswiadczen ktore same wychowują swoje dzieciaczki

ja chciałabym się jednak dowiedzieć czy pamietacie taki moment, w ktorym życie bezlitośnie pozbawiło was złudzen, ze zycie oczyma dzieciaka jest przerysowane?


ja pamietam, kilka takich momentów kiedy moj dziecięcy swiat zaczął się burzyc, w sumie teraz rzeczywistosc rozdziera resztki jakiejs nie wiem niewinności?
jestem młoda, mam mnostwo planow, zapału ale nie mam jak to pokazać, biurokracja, dorosli ludzie mnie ograniczaja zawsze myslalam ze wystarczą chęci(no wiecie "chciec to moc") ale teraz juz wiem, ze to jakis tam procencik sukcesu.

nigdy nie zapomne, jak kilka lat temu zafascynowana zawodem dziennikarza odliczałam dni az pojde do LO, az je skoncze. napisałam do redakcji istniejącej wtedy Marie Claire. napisałam, ze jestem młoda, ze mnie to fascynuje, ze chciałabym wiedziec jak zdobyc takie doswiadczenie jakie maja tamtejsze dziennikarki. potrzebowałam zapewnienia, ze kazdy może, ze małe miasto nie jest ograniczeniem.
dostałam maila w stylu "na to trzeba zapracowac, miec znajomości od najmłodszych lat, dziennikarzem moze zostac wybrany" aaa i jescze, ze jestem za młoda itp.itd.
zabolało, moje spojrzenie sie zmienilo. teraz to takie nic, chamska odzywka, ale wtedy to było dla mnie jak wyrocznia.

w tym roku pierwszy raz nie dostane symbolicznego prezentu na dzien dziecka