[9b3c663057ffbc82ae9019b87931eb18768d1240]

Napisane przez ythas

Kolejny przykład na to, że nie ma nadziei, że organizm się przestawi. Tak myślałam


(...)

Moja mama pracuje 35 lat i NADAL nie jest w stanie wstać na 8, a dodam, że ma do pracy 10 minut piechotą

---------- Dopisano o 17:21 ---------- Poprzedni post napisano o 17:18 ----------

Napisane przez Doris1981

Elo zmęczeni. Przyłączam się. Nie mam jakiejś depresji, czy coś. Raczej syndrom poniedziałku - w niedzielę od właściwie południa już myślę, że "jutro znowuuu poniedziałek", noc z niedzieli na poniedziałek jest dla mnie najgorsza - budzę się, sprawdzam zegar w telefonie, nie umiem zasnąć. Odsypiam potem po południu. Zresztą takie drzemki często zdarzają mi się w pierwszych dniach tygodnia. Nigdy przenigdy nie przyzwyczaję się do wstawania o godzinie 6:00, a pracuję tak już około 10 lat. Oczywiście wiosną, czy latem jest nieco lepiej.

Koło środy powoli odżywam, czwartek już mocno optymistycznie, a piątek nagle wszystko mi się chce, jeżeli ktoś mi proponuje spotkanie, to idę chętnie, chociaż na początku tygodnia zawsze się zarzekam, że nie, nie ma szans, odpoczywam i nigdzie się nie wybieram. Jednak nie lubię też weekendów, gdy codziennie się zdarza jakieś wyjście towarzystkie - ten weekend mi tak zleciał i jednak jestem zmęczona.

Od ponad miesiąca odkładam kilka spraw, które powinnam była zrobić już jakiś czas temu. Po prostu nie umiem się po pracy zmobilizować do konkretnego działania, poza przypadkami, gdy TŻ prosi, abym coś zrobiła na już.

Badacze twierdzą, że najlepszy byłby system pracy 4 dni w tygodniu, a nie pięć (chodzi oczywiście o osoby pracujące od poniedziałku do piątku). Może kiedyś?

To nie o to chodzi. Akurat nie w tym wątku. Dla mnie to może być i 5 dni, ale dajcie spokój, że trzeba TAK RANO wstawać
Ja dziś rano chciałam wszystko rozwalić, już w głowie miałam branie wolnego na żądanie...tak się nie da...