[ruda_beksa]

Kochana, w liceum miałam podobnie jak ty. Mam dyskalkulię i ADHD. Czułam się przez to wybrakowana, gorsza, i dochodził do tego potworny stres codziennie, bo wiedziałam, że w czymś się pomylę. Doszedł zespół lękowy, początki depresji. Znam to uczucie, że jestem do niczego, bezwartościowa. Trochę czasu minęło i teraz wiem, że mam swoją wartość i zasługuję na to, żeby być szczęśliwa. Matmy dalej nie umiem.

Nie wierzę, że jesteś głupia. Po prostu nie wierzę. Piszesz spójnie, ciekawie. Wiem, że ciężko jest wybrnąć z tego błędnego koła nienawiści do siebie, bo jesteś sfrustrowana i wyładowujesz to na sobie. Staraj się hamować te negatywne myśli, spróbuj medytacji - to pomoże ci obserwować napływ myśli i zdystansować się od nich. Nawet kilka minut dziennie pomoże ci oddalić się od tych toksycznych myśli. Pomyśl sobie, gdybyś miała w swoim otoczeniu osobę, która ciągle wmawia ci, że jesteś głupia, brzydka i gruba - chciałabyś przebywać z kimś takim? Zakładam, że nie. Twój mózg zachowuje się jak twój wróg, podkłada ci nogę. Na szczęście można przerwać ten natłok negatywności. Porozmawiaj z lekarzem, z terapeutą - oni będą mogli ci pomóc w konkretny sposób.

Chciałabym na odległość przekonać cię, że jesteś wyjątkowa, zasługująca na miłość. Od innych i od siebie. Chcesz być kimś innym? Jesteś jedyna na świecie. Drugiej takiej nie ma i nie będzie. Nikt nie ma do zaoferowania światu tego, co ty. Zawsze będzie ktoś ładniejszy, szczuplejszy, mądrzejszy od ciebie, ale to nie znaczy, że są szczęśliwi.

Spróbuj codziennie zrobić dla siebie coś miłego, nawet drobiazg. Trzymaj się. Będzie lepiej.