[MissCath]

Napisane przez sfrustrowanamama

Tak jak pisałam - są takie momenty w ciągo dnia, gdy on bawi się sam. Oczywiście zgadzam się, że musi a także u nas to robi.
Ale w tamtej konkretnej sytuacji było tak, że on chodził za mną, chciał ewidentnie towarzystawa i dlatego poprosiłam TŻ by zajął go jakąś zabawą by za mną nie poszedł do łazienki. Ale nie zabawił i młody poszedł.

Może powinnam przenyśleć ile dziecko powinno/chce bawić się samo i bardziej stawiac granice, nie wiem. W praktyce to tak wygląda ze czas kiedy nie bawię ze starszym, zajmuję się młdoszym - pieluchy, karmienie itp. I ten czas mi szybko mija a to czasem i godzina, wiec starszy już nasycony samodzielną zabawą , przychodzi do mnie. W efekcie ciągle mam zajęty czas. A TŻ lezy obie. Rozumiecie? O to chodzi, że jak jest w domu dwoje dorosłych to dwoje powinno część swojego czasu poświęcić na dzieci, a jak bawią się same, odpocząć. A ja jak on bawi się sam - latam za drugim.
A jak to u Was wygląda?

Mogę powiedzieć, jak jest u mojej siostry i szwagra. Generalnie szwagier nie jest jakimś wzorem partnerstwa, tak więc na siostrę spadło przygotowywanie komunii starszego syna - ona robila wszystko, a ten się nawet nie ruszył, aby chociaż coś wziąć i położyć na stół, z czego wynikła później kłótnia (bo siostra szwagra powiedziała mu wprost, że jej się to nie podoba) i wyszło, że komunia młodszego syna będzie w restauracji.

Ale jednego nie można mu odmówić. Był zawsze zaangażowany w wychowanie dzieci. Jak moi siostrzeńcy byli trochę młodsi, to szwagier zawsze zabawiał, kołysał, przebierał, bo np. siostra musiała coś zrobić. I to bez przypominania czy ganienia go. Dzieci nie były dla niego przykrym obowiązkiem. Teraz to często czegoś synów uczy, rozmawia z nimi, pomaga przy lekcjach. Czasami irytuje mnie to, że on na nich krzyczy itd., ale zaangażowania ogólnie nie można odmówić.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz