Mój niedoszły narzeczony dzisiaj przyznał się do dwóch zdrad fizycznych, 3 lata temu i rok temu, obie po alkoholu. Obie ze znajomymi z "licealnej paczki". Dalej z nimi utrzymywał kontakt bo udawali, ze nic się nie wydarzyło. Co więcej spotykaliśmy się wszyscy razem na jakiś imprezach. Nigdy nie podejrzewałam, że do czegoś między nimi doszło. Czuję się jak cholerna idiotka, nie wierzę, że to moje życie a nie scenariusz brazylijskiego tasiemca. Byliśmy razem 5 lat. Powiedział mi o tym dzisiaj znienacka, stwierdził, że już dłużej nie może żyć okłamując mnie, liczy, że mu wybaczę bo widzi jak głupi był robiąc coś takiego i niszcząc ten związek.
A ja.. Nie wiem co mam robić, czuję się jakbym dostała obuchem w głowę. Ten związek nie był idealny, nie raz były kłótnie, ale przez własnie ostatnie pól roku poczułam w końcu, że dużo przepracowaliśmy i stworzyliśmy naprawdę udany związek(poznaliśmy się jako para nastolatków, wiadomo, że dużo się zmieniło kiedy dorośliśmy). Wybaczyłabym mu bez problemu gdyby to była jednorazowa akcja, ale zrobił to dwukrotnie w odstępie kilku lat. I najgorsze, że dopiero teraz go olśniło, żeby zerwać z nimi kontakt. Nie wiem, czy łatwiej będzie zerwać teraz , czy jeszcze próbować ratować związek- czy to nie będzie przedłużanie agonii. Wiem, że ludzie popełniają błędy, wiem też, że niestety zdrady są dość powszechne. Ale czy warto wybaczać? Czy któraś z Was wybaczyłaby(a może była w podobnej sytuacji)?
O ironio mam ojca alkoholika, a mój (jeszcze do niedawna) mister perfect zdradził mnie pod wpływem alkoholu. Kocham życie
