[Neffik]

Nie wiem, czy ktokolwiek mnie kojarzy, ale wypowiadałam się w tym wątku wiele razy i znowu tu wracam... Muszę się wyżalić.. zrezygnowałam z terapii z własnej głupoty.. nie chciało mi się dojeżdżać do psychologa. Wmówiłam rodzicom, że jest ok, że już nie potrzebuję leczenia.. Oszukałam ich.. Kilka tygodni temu powiedziałam mamie całą prawdę i że chyba chcę się znowu leczyć, zaczać od początku. A ona do mnie, że to bez sensu, ma do mnie żal że nie powiedziałam prawdy.. Wiem, że głupio zrobiłam i żałuję tego Jestem teraz za***iście załamana bo nie daję sobie rady ze sobą Ciągle płacze, wszystkich bym pozabijała, bo znowu przytyłam.. W dodatku od momentu gdy powiedziałam o bulimii rodzicom mam w domu piekło.. :/ teksty typu "znowu się nażarłaś, bo nic w lodówce nie ma?" albo "tak się ciągle odchudzasz, a jesteś gruba" etc.. Wsparcia nie mam.

Cały problem w tym, że ja sama nie wiem czego chcę. Boję się leczenia, boję się, że znowu zrezygnuje, że przytyje bardziej, boję się normalności... Jestem młoda, a tyle czasu już zmarnowałam i nie chcę już tego dłużej ciągnąć