[stitches]

Napisane przez Tosia2018

Tak dawał mi wiele powodów żeby tak myśleć. Spotykał się z nią często jak już od niego wyszłam, jak z nią się umawia, to spędzali zwykle cały dzień. Może nie widywali się tak często jak on ze mną, ale jak już do tego dochodziło to powiem że tak intensywnie, że rozmawiali jakby byli razem, to nie jest przyjaźń...

To nie była zazdrość, to były początkowo zwykle myśli, potem pokazywał mi dowody. Nie wiem czemu tego nie widział, co robi, że stworzył taka sytuacje.

Po tym związku uświadomiłam sobie że ja też przesadzam, że przez brak poczucia wartości sama go odpychalam. Ale mógł mi to powiedzieć, a nie zakrywac mi jeszcze bardziej oczy i wymagać żebym odpuściła i zaakceptowała jego przyjaźń. Tak się nie robi. Wiem pracuje nad sobą, nad poczuciem wartości, a on nie chciał już na to chyba patrzeć.
Jeśli nie byłoby nic na rzeczy to raczej normalnie by o tym rozmawiał, wytłumaczyłby mi kto jest dla niego ważny. Ale on tego nie potrafił, bo chyba już przestawiał mnie kochać..

Sama sobie odpowiedziałaś co tak naprawde się stało i roztrząsanie tego na atomy, zastanawianie się czyja to wina, co on mógł zrobic, co Ty mogłaś zrobić i tak już nic nie zmieni. Twój sens życia na ten moment powinien wyglądać tak, ze robisz wszystko, żeby czuć sie wartościowa, szczęśliwa i piękna. Pojedź gdzies gdzie zawsze chciałaś, zacznij uczyc sie rzeczy,ktorych zawsze chciałaś się nauczyć, nawet włosy ufarbuj na kolor, o którym zawsze marzyłaś. Tak żebyś za jakis czas, kiedy spotkasz kogoś nie myślała w sposob - "Kurcze, jakim cudem tak fajny facet chce sie umowic z kims takim jak ja?" tylko "Kurcze, czy ja bede miala czas z nim na te kawę skoro mam tyle do zrobienia?"

I tak, oczywiście, że Ci przejdzie. Czym szybciej się zajmiesz czymś konstruktywnym tym szybciej Ci przejdzie i się będziesz śmiała z siebie kiedys, z niego i tych jego przyjaciolek.