[paulina_tg]

Od jakiegoś czasu nie układa mi się z TŻetem. Bardzo często dochodzi między nami do różnego rodzaju kłótni. Nie da się ukryć, że zarówno z jednej, jak i z drugiej strony padają przykre słowa. Rodzi to we mnie wiele mieszanych uczuć. Zwłaszcza, że nie da się ukryć, że słowa pt. "nie chce już z tobą być" bolą.

Na domiar złego do całej napiętej sytuacji między nami, doszła poważna choroba jego mamy. W trakcie wrześniowego urlopu dowiedzieliśmy się, że ma ona przerzuty nowotworowe. Od tamtego czasu temat jego mamy oraz jego rodziny stał się dodatkowym elementem naszych kłótni.

Podobno w całej tej sytuacji jestem egoistką, która nie liczy się z niczyimi potrzebami. Od poniedziałku do piątku powinniśmy chodzić do pracy, a w weekend jeździć do jego rodziców, którzy mieszkają około 100 km od nas. Mój egoizm rozpoczął się w momencie, kiedy chciałam zostać w domu sama. Niestety mój TŻ odebrał to jako najgorszą ujmę, że chciałabym się spotkać z dawno niewidzianą przyjaciółką, która wróciła zza granicy czy chciałabym zrobić jeszcze coś innego.

Słowem nie sprawdzam się. Wychodzą ze mnie pokłady egoizmu, które mówią, że nie wyobrażam sobie życia w ten sposób. Szukam wymówek i kłamię, bo próby normalnych rozmów przynosiły nowe konflikty.

TŻ ma do mnie żal, że nie traktuje jego rodziny jako swojej rodziny. A ja zwyczajnie nie potrafię. Pomimo tego, że lubię tych ludzi to są dla mnie "obcymi ludźmi". Jest mi w tej całej sytuacji szkoda jego, ale gdy widzę, że to wszystko generuje jeszcze więcej konfliktów to już mi się odechciewa, przybrałam jakiś rodzaj muru, kiedy na hasło: rodzice dostaję palpitacji serca.

Czy w tej sytuacji są jakieś zdrowe rozwiązania?