Napisane przez kuleczka92
Wątek ten to poniekąd spowiedź .Kilka lat temu mieszkałam jeszcze z rodziną, było to 5 km od miasta. Pracowałam, jeździłamna zakupy kiedy tylko miałąm na to ochotę.Nie posiadam prawa jazdy ze względu na nerwicę, która nie daje mi normanie żyć. Każdy mi odradza, mówi, że to nie dla mnie.
Tak się złożyło, że mój mąż miał już swój dom. 14 km od miasta, innego niż te w którym się praktycznie wychowałam, w którym bywałam kilka razy w tygodniu. Przeprowadziłam się do męża, urodziło nam się dziecko. Ogólnie żyje się ok. Mamy pod ręką teściów, co generuje problemy, też taki plus, że zawsze można podrzucić dziecko. Bardzo brakuje mi wolności jaką dawała mi poprzednia wieś. Nie, nie chcę mieszkać w miescie, ale ta lokalizacja jest solą w oku. Wioska duża, pięknie położona. Mamy 4 sklepiki, ale do najbliższego marketu jest 10 km.
W mieście bywam dwa razy w tygodniu na szybko. Mąż pracuje do 14 stej, ale ma inne obowiązki i w domu jest po 18 stej. Cały dzień radzę sobie sama z dzieckiem. Spacerujemy, chodzimy do lasu czy na grzyby. Bawimy się w ogrodzie. Jest ok, ale brak mi dawnego zycia. Gdy mogłam cześciej chodzić po mieście. Nie chcę wykorzystywać tesciow do opieki nad dzieckiem i sama szwędzać się autobusem, bo z dojazdem to 5 godzin ich fatygi. Szwagierka mi często dogryza, że mam ich pod ręką, a ona wyprowadziła się 30 km od domu i jest sama. Ok, ale to był jej wybor. Czasem mam ochotę sprzedać ten dom i wrocic do starego miejsca. Maż nie chce o tym słyszeć. Dziecko ma tylko 2 równieśnków, i praktycznie nie widuje dzieci. Chyba zdziczeje.
|