[kesia91]

Cześć, piszę do Was z prośbą o radę.

Jestem studentką kierunku informatycznego, został mi jeszcze jeden rok. Komputery i nowe technologie nigdy mnie szczególnie nie interesowały, ale od zawsze lubiłam matematykę i fizykę, stąd też wybór padł na politechnikę i teoretycznie jeden z najbardziej przyszłościowych kierunków. Od początku studiów nie czułam jakiegoś polotu do IT i programowania, ale jestem osobą pracowitą, więc na studiach radziłam sobie bardzo dobrze. Miałam nadzieję, że z czasem polubię programowanie i się odnajdę w tym zawodzie. Próbowałam różnych ścieżek, technologii, szukając swojego miejsca w świecie IT. Ciągle jednak nie czułam, że to jest to.
Odbyłam już jeden staż w firmie informatycznej, obecnie jestem na drugim i oba te doświadczenia utwierdziły mnie w fakcie, że to nie jest zawód, który chcę wykonywać przez najbliższe lata, a już na pewno nie do końca życia. Widzę, że moi koledzy z pracy są zafascynowani światem IT, ale nie potrafię sprawić, żeby programowanie stało się moją pasją pomimo moich usilnych starań. Zanim poszłam na studia, uwielbiałam matematykę, radziłam sobie z nią świetnie, powinnam więc lubić swoją pracę, jednak tak nie jest, męczę się w pracy. Wykonuję sumiennie swoje obowiązki i moi przełożeni są ze mnie zadowoleni, jednak wewnętrznie cały czas się we mnie kotłuje.

Stąd też coraz mocniej rozważam wzięcie urlopu dziekańskiego na ostatnim roku studiów magisterskich i pozostanie w obecnej pracy. Dałoby mi to czas na przemyślenie, w jakim kierunku chcę dalej iść, ponieważ pomysłów jest kilka, jednak kolejny kierunek studiów chcę podjąć w 100% świadomie, dlatego nie chcę podejmować pochopnej decyzji już teraz. W ciągu tego roku dzięki pracy odłożyłabym sobie też pieniądze, dzięki czemu mogłabym się utrzymać samodzielnie na kolejnych studiach. Mam jednak rozterki, czy jest sens brać dziekankę na ostatnim roku studiów, co o tym sądzicie?
Od razu zaznaczę, że dla mnie nie jest problemem ukończenie samych studiów, poradziłabym sobie, tylko nie widzę w tym żadnego sensu, skoro jestem prawie przekonana, że to zawód nie dla mnie, a tytuł inżyniera już mam, więc dotychczasowe lata nie byłby zmarnowane. Nie chcę po prostu żyć przez kolejny rok na utrzymaniu rodziców, studiując coś, co mnie nie pasjonuje, bo będą to pieniądze wyrzucone w błoto.

Co o tym sądzicie? Będę wdzięczna za wszelkie rady i obiektywne opinie.