[shinypearl]

Napisane przez elvegirl

Właśnie o tych problemach związanych z emocjami się mówi całkiem sporo. Coraz więcej mówi się o tym, że magia fali uczuć zalewających jak po porodzie dadzą Ci dziecko nie zdarza się zawsze i że to nie świadczy o tym, że trzeba iść się wieszać, bo ujowa matka. Że instynkt macierzyński to nie jest do końca to, co się wielu osobom wydaje i nie musi on oznaczać kwiku macicy na widok niemowlaka Mówi się o baby blues, o depresji poporodowej, o tym że to się zdarza i nie znaczy z automatu, że jest się beznadziejną matką. O tym że często, zwłaszcza na początku, frustracja dominuje nad czułością i że to jest normalne. O tym że kobiety mają prawo się bać, czuć zmęczone, mieć dość, chcieć wyjść, o tym że mają prawo się z tego zmęczenia zastanawiać czy kochają to małe stworzenie.

Coraz głośniej o tym, a na Wizażu to wręcz co chwilę temat jest poruszany

Mnie się też wydaje, że coraz łatwiej dotrzeć do takich tematów. Niech przykladem będzie to, ze na początku ciąży mialam co chwila rozkmine, że nie odnajduję się w grupie kobiet, które deklarowały miłość do dziecka od widoku 2 kresek. Zastanawiałam się czy ze mną wszystko ok, bo dla mnie to był zarodek, zero uczuć przypominających miłość. Wręcz z politowaniem patrzylam na gina jak na tym etapie nazywał to dzieckiem [emoji6] Dla mnie to było pomieszanie strachu z ciekawością. Na szczęście, zaczęłam szukać w necie i znalazłam np. świetny wpis na jakimś blogu a pod nim chyba z 50 komentarzy. I tam kobiety pisały, że pokochały np. po miesiącu, po trzech, po pół roku. Ktoś nawet potrzebował ok. roku. Opisaly dokładnie swoje uczucia w czasie ciąży, zaraz po porodzie i później. I nic mnie tak nie uspokoiło jak właśnie takie szczere wyznania ludzi z krwi i kości ☺ Nie muszę rozplywac sie na widok dziecięcych ubranek czy spędzać godzin nad projektem pokoju dla malucha, mogę być sobą.


Wysłane z aplikacji Forum Wizaz