[Kikimorka]

Nie no, o problemach oczywiście rozmawiamy na bieżąco, z różnym efektem. Tylko spytałaś czy rozmawialiśmy o rozstaniu. Takie sformułowania nie padły. Nigdy nie pytałam go, czy chce być dalej w związku.
Pytałam go jak widzi naszą przyszłość. Mówił, że zakłada, że dalej będziemy razem, ale nic więcej nie udało mi się wyciągnąć.

Zostawałam, bo mąż był przy mnie kiedy umierali moi rodzice. Potem zostawałam, bo przecież już tyle lat jesteśmy razem i tyle razem przeszliśmy. Zostawałam, bo po każdym kryzysie w końcu wszystko wracało do normy, a wręcz czułam się z powrotem zakochana (teraz myślę, że po prostu zamiatałam pod dywan to co mi nie pasowało). Zostawałam, bo bagatelizowałam niektóre zachowania, które mi przeszkadzały. Jak zaczynaliśmy ze sobą chodzić, miałam 16 lat, a teraz mam 26. Jestem dużo dojrzalsza i z perspektywy czasu widzę, że przymykałam oko na wiele rzeczy, na które teraz bym nie pozwoliła. W tym szczególnie różne manipulacyjne zagrywki (nie wiem na ile celowe).

Wiem, że nie można mieć pół dziecka. Nie chcę poświęcić chęci stworzenia fajnej rodziny dla tego związku, bo wiem, że będę miała o to do siebie i do męża żal. O dzieciach rozmawialiśmy wielokrotnie. Mąż zawsze mówi, że to nie ma sensu, że tylko kłopot, że po co. Ja mówię swoje. Potem zostawiamy ten temat, bo to nie jest pilna sprawa i nie wiem na co liczymy, chyba że problem się rozwiąże sam.
Natomiast na tyle na ile go znam, to boję się, że w końcu się zgodzi, bo mi będzie zależało. Ślub też trochę wzięliśmy na tej zasadzie... Potem ja będę sfrustrowana, że on nie chce brać udziału w życiu rodzinnym w takim stopniu, w jakim to sobie wyobrażałam. A jak będę gruba jak wieloryb, potem w połogu, z płaczącym dzieckiem i będę przeklinała, na czym świat stoi, to powie "a nie mówiłem..."