[dotitu]

Nie jestem wizażanką i mało gdzie się udzielam, ale uznałam że może pomożecie mi spojrzeć na mój problem z innej perspektywy i mnie naprostować
Jestem w 6 miesiącu ciąży i już wiem, że będzie to dziewczynka. Bardzo się cieszyłam, że będę mieć córeczkę. Niestety w mojej rodzinie przyjęte jest, że dziewczynki to samo zło. Całe życie walczyłam o uznanie, że nie jestem gorsza od moich braci. Pracowałam, studiowałam, znowu pracowałam, ale i tak moim największym sukcesem (wdł rodziny) jest to że mam męża. Nie ważne czy jestem szczęśliwa (jestem, ale nie w tym sens), bo moją wartością jest mąż. Normalnie miałam to już w nosie. Osiągnęłam sukces zawodowy, jestem w szczęśliwym związku i zaraz będę mamą. Paradoksalnie moi bracia są bezrobotni, jednego utrzymuje żona, a drugi żyje z rodzicami a i tak są „wspaniali”.
No i ogłosiłam moją radość: będę mieć córkę. Brat powiedział wprost: „współczuję, może kiedyś będziesz miała prawdziwe dziecko”. Teksty w stylu: „tatuś będzie miał czym się bawić” (podtekst seksualny), wyśmiewanie jej przyszłego imienia (że jak imię kozy) i wiele innych przykrości. Ograniczyłam kontakt z nimi wszystkimi, ale siedzi we mnie ogromny ból. Strasznie mnie to ruszyło. Nie mogę przestać popłakiwać.
Kilka lat temu mojemu bratu rodził się syn. Gratulacje, zachwyty nie miały końca. Nie zdecydowałam się na dziecko żeby komuś zrobić dobrze ale boli mnie takie faworyzowanie chłopców.
Jak się pozbyć tego żalu ze środka? Jak się uspokoić, szczególnie teraz w ciąży jak targają mną hormony?