[witchwq]

Napisane przez intransitive

To przykre. Moze on sadzi,ze Ci pomoze taka gadka "poplacz sobie"? Bo wiesz, u mnie tez tak czasem jest "idz,placz,rob co chcesz" i w oogole jakby go krzywidzila strasznie tym,ze mi smutno, a ja po prostu chce pogadac.
Moze siadziesz sobie na przeciwko niego, i powiedz "Kochanie chce pogadac, na powaznie, bez zartow, mozesz to dla mnie zrobic?". U mnie to działa.

Nie, wiesz, ja nie czuje, ze go krzywdze czy cos. JA w jego glosie czuje tylko pretensje, pogarde i wrogosc. Juz pare razy widzialam nienawisc w jego oczach - wlasnie nei przy awanturze, a przy tym moim cichym placzu.
Jak znam zycie wroci z pracy, zje obiad i dalej bedzie sie zloscil i wyzywal, dopiero wieczorem, jak juz sobie usiadzie, pogra, wypije piatkowego drinka - wtedy moze i uslysze przepraszam.
Co do rozmow - to po co mam z nim gadac? W porze lunchu ma 15 minut na zjedzenie i wypicie szklanki coli, rozmawiac za bardzo sie nie da, zlwaszcza nie o moim samopoczuciu, ale mozna za to przytulic (nawet jak poprosze, to on rzadko czas ma, by przytulic).
Do tego dochodzi swiadomosc, ze dla niego takie rzeczy jak depresja czy nerwica, czy DDA (ktorym sam jest) to pojecia abstrakcyjne. Wg. niego to wyglada tak: mowie mu, ze mam depresje i nerwice, on mnie przytula i pociesza i caly dzien dba o mnie i jest cudownie. A nastepnego dnia nastapic ma calkowite moje ozdrowienie, bo on dluzej bycia milym nie wytrzyma.