[ALLnonymous]

Jest tak jak mówicie, sprawdza się wszystko. Psycholog nie ujął tego lepiej od was. Doradził mi terapię lub decyzję. To jakby nie doradzić nic bo to ja wiem.

Przyszło otrzeźwienie. W momencie kiedy wszystko się sypie lub w zasadzie posypało się. Ona zakładała ze nie wyda się nic, zakończy to kiedyś i będzie cicho. Nie byłoby tak gdybym nie przerwał tego a samo przerywanie zajęło tydzień. Zakładała ze jak wyda się, to brak współżycia pozwoli mi wybaczyć "bo nic więcej nie było poza 5 spotkaniami flirtem, smsami telefonami i dwoma pocałunkami". Trochę mało jak na ponad 3 miesiące ale nie udowodnię.

W tym momencie od dwóch dni zaczyna rozumieć sytuację. Płacze i prosi żebym został choćby obok w domu jako lokator. Ze będzie czekala nawet lata na poprawę relacji. Ze to nie może się tak skończyć, że tyle lat nas tak wiele łączy. Obawia się reakcji rodziny i znajomych, wtedy się nie obawiała. Ja jestem rozerwany, muszę jakos teraz pogodzić nawał pracy i podział opieki nad maluchami. Jestem blisko decyzji wyprowadzki lub pozostania jako lokator i ojciec - bez relacji z nią.