[ManillaLatte]

Napisane przez Ellen_Ripley

Myślę, że w przypadku Autorki - widząc jej spinę na każdy właściwie post - to również chęć taplania się we własnych żalach i krzywdach, nieważne czy słusznych, czy nie. Niektórzy po prostu lubią ten styl - cierpiętnica, wywracająca oczami, gdy ktoś ją pyta jak związek się układa. Ach wiesz, ciężko jest, książkę można pisać (współczujcie mi). W sumie rodzaj zwracania na siebie uwagi i rys narcystyczny.

Tak, też to zauważyłam. Miałam kiedyś znajomą, która schodziła się i rozchodziła z chłopakiem co kilka miesięcy. Odstawiali takie dramaty, że niejedna telenowela mogłaby się schować. Kiedyś stwierdziła, że oni to tak się kochają (a gdzie tam, on ją miał przeważnie gdzieś) i najsilniejsza miłość, to ta trudna i wyboista (w tamtym momencie już nie mogłam powstrzymać zażenowania) i że ta miłość jest tego warta. Dziewczyna lubiła chyba cierpieć za miłość, nie wiem.
Także znam ten typ.
Jak dla mnie miłość powinna być prosta i niewymuszona. Jak ludzie w kółko schodzą się i rozchodzą i mówiąc brzydko żrą się częściej, niż kochają, to związek jest delikatnie rzecz ujmując o kant pupy potłuc.

Edit: to chyba chodzi tez o to przekonanie, że o miłość trzeba walczyć. No jasne, tylko nie między sobą...

Sent from my iPhone using Tapatalk