[Kwietniowa05]

Jestem 5 dni po rozstaniu. Kołyszą mną różne emocje. Bardzo kochałam swojego partnera, nie byłam idealna, ale starałam się, okazywałam wsparcie, byłam szczera. Pewne wydarzenia z życia wpływały na moją nerwowość. Mój partner zostawił mnie i nie dał mi szansy na naprawę błędu, na psychologa, na wspólną terapię związkową, mimo że dzień wcześniej mówił, że jest ze mną szczęśliwy i nie wyobraża sobie ze mną życia. Sporo namieszała jego mama. To z nią przyszedł do mnie, by porozmawiać o rozstaniu. Wyraził nawet chęć pójścia na terapię. Jego mama była przeciwna a ja następnego dnia otrzymałam SMS, że to nie ma sensu, że przeze mnie stał się nerwowy, nie był sobą. To koniec na zawsze. Okropnie mnie to zabolało. Już kiedyś rozstaliśmy się w podobny sposób.

Póki co nie wyobrażam sobie życia z kimś innym, nawet nie przychodzi mi to do głowy, ale z tego co czytam na forach i internecie o rozstaniach, wszyscy faceci albo zdradzają, albo mają dodatkowe konta na tinderze, albo oszukują, kręcą.
Przez to mam wrażenie, że mój eks był ideałem. Mam 26 lat i mam wrażenie, że nie znajdę nigdy miłości, że nie znajdę kogos kto mnie pokocha bezwględnie, i w tych dobrych chwilach i tych złych. To mnie dobija, bardzo cierpię.

Druga sprawa nie może do mnie dotrzeć, że to koniec. Niby wiem, znam go, wiem jaki jest zawzięty, wiem że u niego koniec to koniec, ale mam w sobie jakąś głupią nadzieję, że powie tak jak jeszcze kilka dni temu, że nie może beze mnie żyć. Ale znam go i wiem, że to niemożliwe.

Jak sobie to uświadomić? Jak zakończyć to w głowie

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz