[niepogodna]

Ellen, o tym to ja nawet nie mówię, bo to dla mnie taki constans. Zawsze byłam gotowa kogoś słuchać, wspierać, dawać mu czas, uwagę. Jestem z tych kontaktowych w relacji, rozmawiających o problemach i empatycznych. Czasem aż za bardzo, kiedyś strasznie poświęcałam siebie i musiałam przejść terapię, żeby się tych granic nauczyć. Raczej był problem z milczącą drugą stroną, która rozwiązywać problemów nie chciała i zrzucała winę na mnie. Nie mówię, że byłam idealna, ale za bardzo tę winę brałam na siebie, wybielając partnera.

Dlatego bardziej chodzi mi właśnie o to, jacy my powinniśmy być jako ludzie, czy musimy czuć się najlepszą wersją siebie, żeby uniknąć pułapek w relacji, czy wystarczy, że czujemy się dobrą, ale z pozwoleniem na słabości i niedociągnięcia Przyznam, że po raz pierwszy jestem świadoma swojej osoby i potrzeb chyba od wielu, wielu lat. Ale miejsce, w którym jestem jeśli chodzi o "poukładane" życie (praca, hobby, satysfakcja) jeszcze nie to. Nie czuję się 100% spełniona i w ogóle pierdząca pudrowymi jednorożcami.

---------- Dopisano o 21:53 ---------- Poprzedni post napisano o 21:44 ----------

azaja, tylko że może być chyba tak, że kiedy poznamy kogoś z kim mogłoby zaskoczyć, to nie będąc gotowymi nie "łapiemy" szansy, tylko się wycofujemy, rezygnujemy z tej relacji, podając czasem mniej, a czasem bardziej racjonalne powody.