[ojejuniu1974]

Napisane przez niepogodna

Ja rozumiem autorkę. Może nie w kwestii dzieci, ale w kwestii zawodu, poczucia beznadziei. Tak, można być sfrustrowanym swoją sytuacją finansową i nie chcieć pracować w korpo, na kasie w Biedronce czy w Lidlu. Tak, można nie mieć do żadnej z takich prac uwarunkowań i zasobów psychicznych i próbując pracy w takim zawodzie od razu można wiedzieć, że to strata czasu i zdrowia, a lekarze niestety kosztują... Najwięcej psychiatra, który po pracy pod presją czasu i w atmosferze pełnej mobbingu (co zdarza się często zarówno w sklepie, jak i w korpo - wiem z doświadczeń) może być wyjątkowo potrzebny.



To jest chyba najgorsze w tym kraju. Nie móc pracować za godną stawkę w swoim zawodzie, będąc osobą z odpowiednim ku temu wykształceniem. Nie móc się rozwijać, bo i tak za to nie zapłacą. Albo własny biznes, na który też trzeba mieć kasę i zdrowie psychiczne, albo korpo, do którego nie każdy się nadaje. Albo zaiwanianie na 1.5 czy 2 etaty, po kilkanaście h dziennie, żeby zarabiać pieniądze, które wydasz na coś, czym się nie będziesz cieszyć, no bo kiedy, jak wiecznie pracujesz? Za 40h uczciwej pracy tygodniowo każdy powinien otrzymywać co najmniej tyle, żeby w spokoju móc się utrzymać.

Mobbing zdarza sie tez w placowkach na stanowiskach budzetowych (szkoly, urzedy, szpitale...), oraz w malych firmach (ah te slynne okreslenie - januszex). Ze nie wspomne o ogromnym strasie zwiazanym z odpowiedzialnoscia przy prowadzeniu wlasnego biznesu. Najlepiej wszyscy zamknijmy sie w domu i nie chodzmy do zadnej pracy Platki sniegu.
Niska aktywnosc zawodowa kobiet to powazny problem w Polsce.