[tinkerver2]

Napisane przez Krafka90

Cześć, chciałabym się wygadać. Marnuje swój czas z facetem, który ma gdzieś moje uczucia, mój smutek. Czuję się żałośnie prosząc go o chwilę uwagi, o cokolwiek. Nie panuje już nad tym. Czasami nie mogę zebrać myśli, żyje w ciągłym stresie i smutku. Nic mnie nie cieszy. Zakupy, fajny film, książka, podwyżka w pracy, dodatkowa premia, pochwała. Niczego mogłoby dla mnie nie być. Czuję obojetność.
W związku jesteśmy od niespełna 10 lat. Problemy mamy od? Nie pamiętam. Byłam tak przejęta NIM, że gdzieś umknął mi ten moment. Partner od zawsze imał się od obowiązków czy to szkoła czy praca. Niedawno okazało się, że zażywa narkotyki meta, trawka i niewiadomo co jeszcze.... Na początku związku kamuflował się z tym. Byłam tak zapatrzona w niego, że nie chciałam dostrzec tego i brnęłam w ten związek dalej. Wspólne mieszkanie, plany.... zaczął popalać w domu pomimo moich sprzeciwów coraz częściej. W najgorętszym okresie potrafił palić dwa razy dziennie. Doszły problemy z agresja słowną. Stał się bardzo nerwowy, totalny brak hamulców. Mówił, wykrzyczał mi wszystko co mogło mnie zranić. Sama myśl o tym sprawia, że mam łzy w oczach. Aktualnie nie pracuje, podjął terapie. Nie widzę w nim chęci do zmian jedno mówi drugie robi. Ciągle kłamie, robi ze mnie wariatkę. Obiecałam go wspierać w walce z nałogiem ale zwyczajnie nie mam siły. Czuję się źle, nie mam już na to siły. Zaczęłam chodzić na terapię, zastanawiam się nad wizyta u psychologa. Coraz częściej myślę o rozstaniu. Głupio to zabrzmi jak napisze, że nie mam siły aby od niego odejść?

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Mi bardzo pomagała myśl, że to nie jest zdrowa miłość, tylko uzależnienie. A uzależnienia się leczy. Wiem co czujesz, i mogę cię zapewnić w 100%, że wszystko się ułoży. Ja tak myślę o swoim życiu. Ze musi być źle, a będzie lepiej.
Zawalił mi się cały świat, dosłownie. I na tych gruzach zaczynam żyć na nowo.

Wysłane z mojego motorola edge 20 lite przy użyciu Tapatalka